W rocznicę zakończenia Powstania Warszawskiego pragniemy przybliżyć sylwetkę jednego z uczestników walk o wolną stolicę. Przedstawiamy artykuł autorstwa KoLegi Łukasza Karolaka.

Janusz Gorczykowski urodził się w Łodzi w 1920 roku. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do Szkoły Podchorążych, następnie podjął studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie.

Jeszcze przed maturą zaangażowany był w działalność formacyjną i społeczną w ramach Młodzieży Wielkiej Polski, a na studiach został członkiem Młodzieży Wszechpolskiej. Dodatkowo podczas nauki na uczelni wstąpił do akademickiego koła Stronnictwa Narodowego. Uczestniczył w kampanii wrześniowej. Po kapitulacji Warszawy zaangażował się w działalność konspiracyjną zostając członkiem zespołu redakcyjnego pisma „Walka” – centralnego, podziemnego organu prasowego SN. Do Jego zadań należało sprawowanie nadzoru nad wszystkimi tajnymi drukarniami na terenie Warszawy. Ponadto pełnił także od marca 1942 r. funkcję redaktora naczelnego pisma „Młoda Polska” – gazety przeznaczonej specjalnie dla młodzieży, która sympatyzowała z działalnością i programem SN. Wśród wielu powierzonych prac i obowiązków zdołał podjąć jeszcze przerwane studia ekonomiczne w Miejskiej Szkole Handlowej oraz być aktywnym w środowisku harcerskim.

Zrzeszony był w Hufcach Polskich. Taką nazwę obrało w okresie okupacji Harcerstwo Polskie. Był autorem szeregu podziemnych publikacji przeznaczonych na użytek szkoleniowy. Napisał m.in. „Teorię i praktykę propagandy. Materiały do szkolenia prelegentów” oraz  z Tadeuszem Wróblem „Ideę narodową”. Warto podkreślić, że kierownictwo Hufców zgadzało się tylko w wyjątkowych przypadkach na udział w walce z bronią w ręku harcerzy starszych, którzy byli już odpowiednio przeszkoleni, ukształtowani psychicznie i odporni na demoralizację. Taką zgodę uzyskał Janusz Gorczykowski zostając w momencie wybuchu Powstania Warszawskiego żołnierzem Batalionu „Gustaw” utworzonego na bazie oddziałów Narodowej Organizacji Wojskowej scalonych z Armią Krajową. Zginął 2.08.1944 r.